Vandaag ben ik eigenlijk onwijs moe na afgelopen week maar ik heb toch ook wel zin om te lopen. Ik word om 6 uur wakker maar het is nog idioot donker. Ik was al niet van plan om vroeg te vertrekken maar nu al helemaal niet. Ik draai me nog even om en dommel verder. Rond 7 uur sta ik op en ben snel aangekleed en klaar om te vertrekken. Gauw 90 gram brokjes in mijn zakje doen, water pakken voor woef en op pad. Giletje aan en compressie handschoentjes. Eerst wandel ik even aan de overkant en daarna ga ik van start. Er komt een hondje uit het bos achter ons aan en ik wacht even totdat de man het beestje heeft opgehaald. Omdat hij ook richting het zand gaat lopen, vertrek ik maar vast joggend en dat gaat verder prima. Woefje reageert al wat beter op het viaduct gelukkig. Ik hobbel over het fietspad en voer ondertussen de brokjes voor het ontbijt. Ik loop vandaag niet de lange route omdat we straks weer gasten hebben die vertrekken. Volgens mij ga ik die helemaal niet zien maar je weet nooit. Het is trouwens maar 10 graden en ik hou mijn giletje lekker aan. De handschoentjes gaan wel uit want dat is echt te warm uiteindelijk. Deze keer sla ik niet rechtsaf richting de heide maar loop door richting de Klarenweg. Ik wil eigenlijk het pad rechtsaf nemen door de heide daar richting de zandverstuiving. Op die manier hoef ik niet heen en weer over het zand. Dat is op zich een prima idee, ware het niet dat ik uiteindelijk tegen de zon in loop en dus weinig zie van de heide. Ik moet steeds omdraaien om te zien hoe het eruit ziet. Het begint nu wel achteruit te gaan qua kleur maar het is nog steeds wel mooi.

klik voor groot

Onderweg denk ik veel aan ons bezoek aan mijn ouders van gisteren. Wat een achterlijk gedoe allemaal. We gaan dus uiteindelijk morgen niet terug naar Aken naar het hotel vanwege de operatie van mijn moeder. Mijn moeder is dus alleen en mijn vader ook. Voor de eerste keer in mijn leven ben ik er niet bij. Het voelt raar maar ik ben ook ontzettend boos. Woedend eigenlijk. Of verdrietig. Wat is het eigenlijk? Onbegrip, frustratie alles wisselt elkaar eigenlijk af. Hoe kan het nou dat mijn run vandaag verpest wordt door dit gedoe? Waarom laat ik dat eigenlijk gebeuren? Hoe het ook zij, terwijl ik sta te fotograferen denk ik nergens meer aan. Dat is dus de truc blijkbaar. Als ik foto’s heb gemaakt wandel ik verder terug over het zand. Fleurtje gaat weer aan de riem en zo hobbelen we naar huis. Het zonnetje schijnt inmiddels! Heerlijk. Morgen wordt het ook mooi dus misschien ga ik morgen wel weer een stukje lopen.

klik voor groot

gegevens:

* 10 km
* 10 graden

september 33 km – 2020 totaal 1253 km