29 | August | 2020

Vandaag ga ik weer op pad voor een rondje. Gisteren kon ik lekker uitslapen na de rare dag eergisteren maar vandaag zijn we weer vroeg uit de veren. Volgens mij kan het wel wat later inmiddels want het is niet meer warm en de zon komt ook pas later op dus voor het licht kunnen we ook al later weg. Fleur kan het ook wel. Maar goed, rond 7 uur start ik de Garmin al en gaan we op pad. Eerst even plassen. Het heeft flink geregend en het bos is echt nat. De grashalmen zijn ook nat dus mijn schoenen en sokken zijn meteen doorweekt. Nou ja, als we straks regen onderweg krijgen, worden we ook nat dus so be it. Fleur poept vrij snel en daarna gaan we naar de overkant. Het is redelijk rustig op de snelweg en ze reageert ook al iets minder gespannen als we over het viaduct lopen. Wie weet komt ook dat weer goed. Als ik daar loop, bedenk ik ineens dat de wereld er eergisteren anders uitzag. S. en ik zouden die ochtend theorie examen gaan doen. Dat deden we, en allebei haalden we het. Daarna hebben we met de gehuurde bus waar we in reden in Coevorden rietmatten opgehaald voor het vakantiehuis. Dat lukt ook allemaal prima. In de auto belde ik mijn moeder die uitslag zou krijgen van het biopt. Dat was foute boel helaas, en een operatie volgt. Niet helemaal onverwacht maar toch….. Een uurtje later kreeg ik een mailtje van mijn buurvrouw of ik misschien even bij Daan wilde zitten zodat zij de tuin in zou kunnen. Hij was nogal onrustig geweest. Wij moesten nog naar huis rijden en daarna moest ik Fleur even doen maar ik was er uiteindelijk rond 14.30. Ik had net de huisarts zien vertrekken en kwam tegelijkertijd met de thuiszorg. Ik dacht dus eigenlijk dat het helemaal niet meer nodig zou zijn dat ik kwam. Maar om een lang verhaal kort te maken: ik heb daar ruim 2 uur gezeten bij een stervende buurman. En nu loop ik dus weer naar de heide. Twee dagen later en inmiddels met een foute diagnose voor mijn moeder in mijn hoofd en een buurman die er niet meer is. Raar! Maar goed, nieuwe dag nieuwe kansen. Wij zijn lekker buiten samen en maken er dan maar het beste van!

We hobbelen over de Brandsweg en als ik bij de afslag ben die ik had willen nemen, besluit ik door te lopen naar het einde. Toch nog even heide kijken! We hobbelen over het pad rechtsaf. Ondertussen zijn de koekies alweer op dus het ontbijt zit er alweer in. Maar eten gaat steeds beter en gisteren at ze zelfs spelenderwijs gewoon brokjes uit haar eigen bak dus wie weet wordt dat ook nog wel wat!

Ik neem weer het tijdkijkerpad en geniet van de heide. De kleuren zijn niet erg mooi met dit licht jammer genoeg maar het blijft leuk. Ik zie helaas geen wild en totaal geen sporen. Toch voel ik me nog steeds beloerd op dit stukje. Merkwaardig maar waar. Bij het einde van het pad kom ik een dame tegen met 2 loslopende honden die ze aan de riem doet. Dat moet immers ook dus ik vind het best. Ze loopt enorm te schelden op die dieren en eentje blaft. Ik hobbel rustig voort en sla rechtsaf. Ik twijfel nog even of ik het tweede pad terug zal nemen waar ik altijd sporen zie maar ik besluit vandaag toch gewoon de gebruikelijke weg te nemen. Dat is al lang genoeg en als ik straks door dat kruip door sluip door paadje moet lopen, ben ik helemaal niet blij. Langs het pad zie ik een prachtige zwam. Chicken of the Wood zou het heten en het is eetbaar. Het ziet er ook best lekker uit eigenlijk. Maar ik heb al moeite met broccoli en zalm dus toch maar niet. We hobbelen door en slaan rechtsaf richting het paadje naar de heide. Ook hier nog geen fraai licht helaas maar de heide staat er nog goed bij dus wie weet.

klik voor groot

Ik hobbel nog even naar het bankje aan het andere pad om naar de heide te kijken en ga daarna weer richting fietspad. Geen wild gezien vandaag wel veel sporen op het laatste stukje en ook veel luchtjes merkte ik aan Fleur. Ik laat haar nog lekker even rennen op het zand in haar blootje. Ik kom even de Herder tegen die we kennen maar dan zijn ze beiden nog aan de riem gelukkig. Anders gaat het wel erg hard allemaal samen. Maar Fleur scheurt weg als ze los is en rent als een idioot rond. Ik wil wel eens weten hoe snel dat nou gaat eigenlijk. Ik geniet ondertussen van het zonnetje dat toch gekomen is en maak wat foto’s. Uiteindelijk is ze zo moe dat ze zelf om water vraagt en lijn ik haar ook aan zodat ze niet weer gaat rennen. Net een klein kind! Terwijl we terug lopen, komt er ineens een schapendoes aanrennen vanuit het niets. Die klimt bijna meteen zowat op Fleur dus ik schreeuw me schor. Uiteindelijk schrikt hij van me en druipt toch af. In de verte zie ik een poppetje aan komen slenteren over het zand. Ik schreeuw nog wat verwensingen en hobbel verder naar huis. Na 13.5 km staan we weer voor de deur.

klik voor groot