07.04.2013 – assignment 29 – Berlin HM
Gisteren zijn we aangekomen in Berlijn. Gelukkig hoefden we deze keer alleen naar de expo om het startnummer op te halen, en hoefden we niet meer door Berlijn te crossen om de route te gaan verkennen. Dat deden we vorig jaar immers al! Na aankomst eerst de koffer naar het hotel gebracht en gelukkig konden we al op de kamer.
klik voor groot
Het blijft een typische plek zo op het oude vliegveld. Hoewel oud…. Tegel is nu nog steeds het vliegveld dat gebruikt wordt en nog steeds niet het nieuwe vliegveld wat we vorig jaar gedacht hadden. Een enorme vertraging dus met de bouw. Nederland staat niet alleen daarin, dat is duidelijk.
Daarna even op de beurs rondgekeken en ik wilde graag nieuwe CEP kousen waarmee ik mijn eerste fout van het weekend maakte. Ze hadden namelijk alleen de progressive kousen en ik heb de normale. Als die man nou even had gezegd wat er echt verschillend was in plaats van te zeggen dat het alleen optisch was, dan was ik blijer geweest nu. Ze bleken namelijk een stukje korter te zijn en de verdikking rond de enkel en achillespees is voor mij nou net niet zo geschikt omdat daar die rottige vaten een probleem zijn (waarvoor ik dus ook die lage schoenen moet dragen). Maar goed, op dat moment wist ik dat nog niet natuurlijk! Na de beurs weer terug naar het hotel, we hadden verder weinig dingen op het programma staan en het was alweer rond 4 uur toen we terug gingen naar het hotel.
In het hotel alles klaargelegd. De kleding, de schoenen, alles lag in een oogwenk klaar, want ik wist al wat ik aan wilde doen en welke schoenen ik aan zou trekken (ook al had ik extra paar bij me voor het geval het toch ineens zou gaan regenen ofzo). Het wee zag er prima uit: het was lekker fris en bewolkt dus ik was helemaal blij.
Vroeg naar bed daarna en uitgerust opgestaan. Gordijnen opentrekken en…. zien dat er ineens een stralend blauwe lucht is met een felle zon. Nu had ik al bedacht dat ik me niet van de wijs zou laten brengen, en meteen zou kiezen voor een korte mouwen shirt zonder jasje zodra er een zonnetje zou dreigen te schijnen. Ik trok dat dus allemaal aan en ging naar beneden om te testen hoe dat voelde in de zon. Prima dus maar wat was het al warm! In de lobby zag ik mensen met mutsjes en jacks aan maar ik hield voet bij stuk. Toen ik naar boven liep, voelde ik ineens mijn linkerschoen tegen die vaten aandrukken. ‘Ik twijfel over mijn schoenen’ zei ik dus toen ik binnenkwam, maar ik vond dat ik niet moest zeuren, omdat de schoenen altijd prima zaten bij de trainingen en zo gingen we op weg. Later bedacht ik dus dat ik wel even had moeten bedenken wat ik nou voelde, want het bleek dus de combi van de nieuwe kousen en de schoen te zijn die vervelend rond die bloedvaten drukte. Maar ook dat wist ik natuurlijk toen nog niet.
De metro was behoorlijk vol, maar al snel kwamen we aan. We besloten een stukje te wandelen deze keer en niet bij de Schillingstrasse uit te komen. Dat bleek geen gouden greep vanwege alle hekken, maar uiteindelijk kwamen we dan toch in het startvak aan. Ik stond bij de slakken in het laatste vak, maar dat bleek uiteindelijk prima, door de start in 3 waves. Gek genoeg stond ik wel vooraan in het laatste startvak, en kon ik dus als eerste vertrekken bij de laatste golf. Nu begon het wachten op de start. Met het zonnetje op mijn rug. Ik had weliswaar een zak over mijn kleding, maar wat was het warm. Lag het aan mij? Ik weet het werkelijk niet, maar ik had het meteen al vreselijk heet. Stom genoeg koos ik er niet voor om mijn coolcap op te doen en dat was handig(er) geweest. Maar goed. Leerpuntje zoveel zullen we maar zeggen.
Ik babbelde wat met mijn buren die uit Noorwegen kwamen en wachtte af op wat komen ging. Ik had een plan in mijn hoofd, en alles voelde op zich goed.
klik voor groot
Het echte startschot heb ik niet eens gehoord, maar ik begreep ineens dat de tweede golf al mocht omdat er beweging was voor mijn vak. Daarna duurde het weer een tijdje voordat wij mochten oplopen, maar na ruim 20 minuten passeerde ik dan toch de startstreep.
klik voor groot
De eerste kilometer was toch vrij druk en daar kwam niets van mijn geplande walk break. Op zich is dat niet erg, want ik kan makkelijk het parcours natuurlijk aan een stuk lopen, maar met mijn geplande ratio moest ik toch redelijk doorlopen, en dat deed ik dus nu de volle kilometer en ik zag 5.40 in beeld na de eerste kilometer. Ik besloot toen dat het toch echt tijd was om die break te gaan nemen bij de volgende piep, want aan te snel zou ik niets hebben!
klik voor groot
Ondertussen scheen het zonnetje vrolijk door en hobbelde ik ook lekker door. Het voelde allemaal prima en alles liep op rolletjes. Na 3 kilometer was daar de Brandenburger Tor alweer!
klik voor groot
Daar zag ik net op tijd nog S. aan de kant en ik kon zwaaien. Dat was wel leuk. Helaas heb ik hem nergens meer gezien, pas weer aan de finish en achteraf bleek dat hij vooral in de metro had gezeten en met storingen op het spoor te maken had gehad. Ook niet leuk, want zo zag hij ook niets.
klik voor groot
Bij de Siegensaule zaten de eerste 5 kilometer er al op en ik zag dat ik er niets van gebakken had met 5.47 min/km gemiddeld over de eerste lap. Ik voelde me goed, maar besloot wel te proberen om de volgende lap van 5 km nu echt rond de 6 min/km te blijven doen met RWR van 100 sec en 20 sec break. Je moet dan weliswaar aardig doorlopen om dat te halen, maar het was de bedoeling dat ik niet in de problemen zou komen met die hartfrequentie die dan rond de 158 in die ritmestoornis komt. Tijdens de trainingen ging dat de laatste keren tijdens de intervallen prima, want aan het einde ging hartslag steeds keurig eroverheen en dan gebeurt er niets en kan ik gewoon doorlopen. Ik kan dus nu op dit punt al zeggen dat ik geggokt heb en misgegokt heb.
Bij de 10 km doorkom tijd ging alles prima, ik had het tempo wat teruggebracht en zat onder het uur. Ik kon dus nu rustig doorlopen en dit tempo ongeveer vasthouden. Maar ik kreeg het steeds warmer en warmer. De benen voelde prima, mijn ademhaling was netjes, maar er haperde echt iets. Mijn drinken was erg heet en mierzoet en viel niet echt lekker. Ik nam op 11 km dan toch maar een gelletje omdat ik immers niets substantieels gegeten had. Mmm dit liep allemaal niet helemaal zoals gepland. En toen haperde de motor nog meer en nog meer. Ik heb bij de waterpost een bekertje gepakt en lekker over mijn hoofd gegoten. Dat voelde goed. Maar ik kwam niet meer vooruit.
klik voor groot
Ik haalde wat ankers op en probeerde mijn mantra ‘ik ben sterk’ en ‘ik ben fit’ op de maat van de metronoom en ik was echt van goede wil maar hoewel ik keurig op gelijke cadans bleef lopen, en weer kon starten na een walk break, kwam er simpelweg geen snelheid. Ik had nergens ‘last’ van. Voelde niet meer de blessure na de valpartij, had geen last van mijn benen, eigenlijk niks. Wel wat vage pijn in mijn darmen, maar dat had ik de hele week al en kon ook niet echt boeien. Maar ik kwam gewoon niet op snelheid. Heel vervelend. Nu – na de run – zie ik dat vanaf dat punt mijn hartslag ook gewoon is blijven hangen. Op die irritante frequentie waar ik dus niet mee kan lopen. Niet meer omlaag of omhoog, ondanks dat het tempo toch echt inmiddels bijna een minuut per kilometer lager lag. Soit. Het zij zo, dit is hoe het ging en ik kan er niets anders van maken.
klik voor groot
Ik rekende snel uit waar ik op uit zou komen en ik wist al dat het wel erg zou worden. Bij de laatste drankpost had ik inmiddels zo’n dorst dat ik een heel bekertje heb opgedronken en daar ook gewoon even heb stilgestaan om dat rustig op te drinken. Dat loop je nooit meer goed en dat kon me ook niet schelen. Ik zou de run nu gewoon afmaken op de cadans zoals ik wilde en met de ratio zoals ik wilde. Alleen die snelheid kwam er dus niet meer in en dat was erg jammer.
Ik keek uit naar de witte boog waar ik vorig jaar me vergiste omdat ik dacht dat ik er al was. Ik zou meteen gaan proberen toch nog wat te versnellen met het zicht op de finish zodra ik de boog zou zien. Nou, die stond er dus niet dit jaar en voordat ik het wist, sloegen we de hoek al om naar de finish. Daar dan toch maar even aanzetten voor de grap om te kijken of dat er nog in zou zitten. Moe was ik immers niet en die zweep zou toch nog wel iets kunnen uitrichten dan? Rechts van me wordt iemand gereanimeerd en dat is toch niet echt fijn zo. Ongelooflijk… in het zicht van de finish. Later blijkt dat deze jonge loper het niet heeft overleefd en wat er gebeurd is met de tweede die gereanimeerd is, wordt niet duidelijk uit de kranten. Dat belooft niet veel goeds, want meestal gaat dat niet goed. Maar voordat ik het weet, hobbel ik zelf gezond en wel, zij het erg warm over de finish. Het is mijn een na slechtste tijd en ik ben dus 9 minuten kwijtgeraakt op het laatste stuk en dat is natuurlijk wel een prestatie op zich! Vorig jaar liep ik hier op mijn gemakje met een slakkentempo op RWR van 7/1 en had een heerlijke rustige trainingsloop. Nu kom ik op dezelfde tijd binnen en had ik het moeilijk onderweg. Hahaha. Nou ja, in het kader van ‘mislukking bestaat niet, alleen feedback’ zal ik maar zeggen dat ik een hoop feedback heb gekregen deze keer. Maar ik kan dit niet goed voorkomen vrees ik. Ik kan de volgende keer alleen proberen de eerste 5 km lap beter te doen en rustiger te beginnen. Gaat het dan weer mis qua HF dan loop ik zeker mijn slechtste tijd ooit, maar dan weet ik ook wat het effect is van een betere opbouw, want toegegeven: voor dat onderdeel zakte ik deze keer dus echt. 5.47 is immers geen 6.00! En ik ga natuurlijk ook nog een keer weer gewoon achter elkaar lopen op een rustig tempo, want je moet toch echt aardig doorrennen om met 100 seconden rennen en 20 seconden wandelen op 5.47 uit te komen. Maar goed, dit was getraind en gepland. Mijn snelheid is veel hoger geworden en er zat een idee achter deze manier, maar dat pakte verkeerd uit. Ik zal na de marathon in Nederland weer een HM lopen als ‘test’ run op andere manier. Wie weet pakt dat beter uit, maar je zult nooit weten hoe het anders was geweest ‘als ik maar’…..
klik voor groot
Na het passeren van de finish ga ik weer voetje voor voetje naar de uitgang. Ik stik van de dorst en een flesje is gauw opgedronken. Daarna nog even in de rij en weer terug naar het hotel.
klik voor groot
klik voor groot
In het hotel gaan we ontbijten! Dat kan tot 3 uur en ik heb reuze zin in wat lekkers. Omdat ik zo ontzettend traag gelopen heb, heb ik nergens last van en ben ik ook niet moe. Ik heb het wel nog steeds reuze warm en ik snotter er op los. Later die middag blijf ik warm tot op het koortsige af. Niet fijn maar de volgende dag ben ik weer kiplekker en is ook de verkoudheid weg. Nergens een pijntje dus we kunnen Berlijn in om wat dingen te gaan bekijken. Dinsdagavond vliegen we weer terug dus nu eerst van Berlijn genieten en dit gauw uit mijn hoofd zetten, ook al voelt het een beetje alsof ik gezakt ben voor mijn examen.
Gelukkig zal dit hele probleem niet aan de orde komen tijdens de marathon, omdat ik die – nu voor de eerste – gewoon ga lopen zoals ik mijn trainingslopen doe. Voor deze halve hadden we toch echt andere plannen en was daar ook op getraind. Maar je kunt nooit – helaas – alles trainen en bedenken. Dat blijkt maar weer. Op naar de volgende run en gelukkig zijn er nog veel meer runs om te oefenen. Ik geef het niet op!
Gegevens:
* finish tijd 2.15.44
* lap 1 5.47 min/km – lap 2 5.58 min/km – lap 3 6.42 min/km – lap 4 7.02 min/km
* zonnig zonder wind
* HR niet reactief meer na tempo verlaging (edinburgh constant in lage zone met langzame stijging)
rondje in google earth openen
april 40 km – 2013 totaal 580 km
kinvara 3 – 389 km
minimus MT – 210 km
pure flow – 268 km
pure cadence – 179 km
minimus MR – 63 km
