Vorig jaar hebben we op 14 december de vaarroute gevaren van het Amsterdam light Festival. Destijds nog allemaal nieuw voor ons en we gingen toen mee met een groepje van een kano vereniging in Amsterdam die een clubhuis met steiger had in de buurt van de start van de route. Dat was toen erg leuk (vooral achteraf) en we besloten dat we het dit jaar ook wilden proberen. De laatste dagen is het heel erg koud maar helder en windstil en langzaam borrelde het plannetje op om dus inderdaad weer te gaan. Maar wanneer? Het is altijd een beetje gedoe in Amsterdam qua parkeren en ook qua drukte met de rondvaartboten. Sinterklaasavond (dit jaar op een maandag) leek dus heel geschikt, vooral ook omdat S. een thuiswerk dag had en we dus niet al te laat zouden kunnen vertrekken. Het zou vast rustiger zijn op Sinterklaasavond en al helemaal met dit koude weer! Het enige struikelblok was nog even het vertrek met de kano. Ik kreeg geen antwoord van de vereniging op mijn vraag of iemand ons op de steiger zou kunnen laten. Maar vorig jaar hadden we vanaf de kant naast het hek het donkere water ingetuurd en bedacht dat we toch wel zouden moeten kunnen instappen vanaf de (hoge) kant. Wat zou het zijn die afstand? 80 centimeter de diepte in? Hadden we niet al eens een lastige sluis gedaan op weg naar Kinderdijk? We besloten de gok te wagen en vroegen of mijn zusje op de hond kon passen en maakten ons plannetje verder af.

Ik maakte weer een toplichtje (voor wit rond schijnend licht) van een tentlamp onder een plastic soepkom en bevestigde dat op mijn muts. Verder ook een lichtje (van de tent) op een bamboestok achterop de kano. Verder had ik drie handenwarmers bij me en de Zippo handenwarmer die ik eindelijk maar eens aan zou steken om te proberen. We zouden vooral warm moeten blijven op de kano en al peddelend is dat niet zo moeilijk maar aangezien we ook foto’s en een video wilden maken, zou dat zeker voor afkoeling gaan zorgen. Maar inmiddels zijn we redelijk goed uitgerust met allerlei soorten kleding dus daar vertrouwden we op.

Toen alles klaar was, vertrokken we richting mijn zus en leverden de hond af. Iedereen die van ons plannetje hoorde, dacht dat we gek geworden waren om met dit koude weer te gaan varen maar aangezien er geen wind stond, leek het ons best te doen. We vertrokken daarna vol goede moed en zin richting Amsterdam. Tegen de verwachting in was het niet eens zo druk op de weg ondanks de waarschuwingen van de ANWB. Toen we een parkeerplekje hadden gevonden in de buurt van de vereniging gingen we eerst een kijkje nemen bij de waterkant. Toen we uitstapten, bleek het best al ‘frisjes’ te zijn! Gelukkig waren – zoals gehoopt – alle lichten aan zodat we makkelijk en met licht konden opbouwen. We liepen verder naar de waterkant en tuurden het donkere water in. Tot waar liep de kade nou eigenlijk? Waar begon het water? Ik wees op de drijvende blaadjes die ons een beetje een indruk gaven van de diepte die we zouden moeten overbruggen om in de kano te komen. Eerst de boot in het water, en dan voorzichtig erin. Zou wel lukken toch? En eruit? Zou dat ook lukken? We hoopten eigenlijk dat we wel de steiger konden gebruiken achter het hek, omdat we vorig jaar merkten dat het hek wel op slot zat vanaf de weg, maar niet vanaf de steiger. Met een beetje geluk zouden we dus kunnen aanmeren bij de steiger en normaal uit kunnen stappen in plaats van halsbrekende toeren te moeten uithalen om weer op de kant te komen. We besloten het erop te wagen en liepen terug naar de auto om alles te pakken en de boot te monteren. We hebben inmiddels ervaring en we namen dus even de tijd om alles precies goed klaar te leggen zodat we achter elkaar alles konden pakken en ook de boeg- en kielstangen aan de juiste kant zouden zitten. Dat scheelt een heleboel tijd bij het opbouwen!

Deze keer droeg ik tuinhandschoenen zodat ik niet al te koude handen zou krijgen en ook geen zwarte handen van de stangen. Dat bleek een goed idee ook al waren de handschoenen veel te groot. Het opbouwen ging dus redelijk rap en zonder al teveel gepruttel en al snel lag alles klaar voor vertrek. We hadden niet veel bij ons verder. Ik droeg mijn Nathan vest waar ik mijn telefoon en camera in zou stoppen en er zat wat reserve kleding en een thermoskan met heet water (voor de zekerheid) en mokken in de kanozak. Nu dan eerst de boot maar eens te water laten! Zonder spulletjes erin lieten we de kano voorzichtig het zwarte gat inzakken. Gelukkig hebben we lange touwen! Toen de boot lag, ging ik er eerst in. Meteen mijn gewicht naar beneden brengen en toen zat ik! De kano tas lieten we op de kade staan met het hengsel over de kant zodat we dat konden pakken als we veilig in de boot zouden zitten. Veiligheid voor alles. We hadden ook al besproken dat we meteen naar de steiger zouden zwemmen als we toch zouden omslaan. Dat is wel een vereiste, dat je van te voren kijkt wat je kunt doen als het mis zou gaan. We zouden immers met geen mogelijkheid op de kade kunnen komen vanaf de plek waar we de kano in gingen! Veel te hoog en dus onbereikbaar. Maar S. zat ook in no time in de kano en eigenlijk schommelde de boot niet eens! Nu we zaten, kon er niks meer mis gaan. Hoe we eruit zouden komen, zouden we later wel zien. Ik pakte de kanotas van de kant en maakte alles verder klaar.

Ons eerste ‘stopje’ was de steiger van de vereniging. Ik wilde nog even wat settings van de camera bekijken, en dat kon ik daar het beste even doen. Ik besloot even uit de kano te gaan om te kijken of het hek nou inderdaad open was en dat bleek gelukkig zo te zijn. Uitstappen straks zou dus geen probleem zijn en dat was een hele zorg minder. Nu dus gewoon lekker varen en straks veilig en makkelijk weer aan land! We hoopten maar dat de vereniging het ons niet heel kwalijk zou nemen dat we gebruik maakten van de steiger.

klik voor groot

Daarna gingen we op weg. Het was inmiddels 19 uur maar toch een stuk eerder dan vorig jaar toen we met het groepje op pad gingen. Toen duurde het nog best lang voordat de anderen alle spulletjes bij elkaar hadden en iedereen klaar was voor vertrek. Hoewel dat varen in een groep ook erg leuk was, heeft dit ook zijn charme. Lekker alleen en geen rekening hoeven houden met de andere vaarders. We kunnen ons nauwelijks voorstellen hoe het is om met een groep van 30 (!) man op pad te gaan voor deze tocht. Lijkt ons helemaal niks eigenlijk, zeker niet als je onderweg wilt stoppen voor foto’s.

We varen eerst onder de S100 door en onder het spoor. Daarna langs een mooi verlichte molen maar we kunnen ons dat niet eens echt herinneren van vorig jaar. Gek is dat. Dan zijn we bij de Prins Hendrikkade en zien we rechts het Scheepvaart museum al. Dat is straks ook weer ons eindpunt en we slaan nu linksaf waar we straks het eerste kunstwerk zullen gaan zien aan de Schippersgracht. Het heet ‘Together’ en is een waarschuwing dat liefde aanstekelijk is. Het is een kunstwerk aan de kade dat van licht wisselt en van kleur.

klik voor groot

Daarna varen we weer door en komen we bij ‘Nest’, gebaseerd op een vogel die nesten bouwt uit gerecycled materiaal.

klik voor groot

Tot nu toe vinden we het een beetje statisch allemaal maar het is wel leuk om te zien natuurlijk. Onderweg komen we trouwens nog langs een kunstwerk dat ik niet gefotografeerd heb. Een donker blok dat heel bijzonder wordt aangelicht zodat het net lijkt alsof er een poesje achter de ruit zit en een man zit te werken. Wel leuk om te zien! Daarna varen we de Amstel op. Voor de Hermitage is een groot kunstwerk te zien dat ‘Rhizome House’ heet. Ik lees op de website: In de plantkunde is een wortelstok (‘rhizome’ in het Engels) een gemodificeerde ondergrondse wortel die vaak wortels en knoppen laat ontspruiten. De worstelstok heeft ook de mogelijkheid om nieuwe knoppen omhoog te laten groeien waardoor er een structuur boven de grond ontstaat. In Rhizome House van DPArchitects wordt deze ondergrondse wortelstructuur boven de grond gebracht. Het is een levensgrote weergave van dit wortelsysteem. Het interactieve werk moedigt je aan om binnen te treden. Licht reageert op de bezoeker waardoor er een ervaring ontstaat die tegelijkertijd vertrouwd en vervreemdend is. Een koud blauw en dan weer een fel roze licht zal je laten nadenken over omgeving, comfort, organische ruimtes en natuurlijke habitatten. Dat het licht reageert op de bezoeker hebben we gemerkt. Op de heenweg maak ik gelukkig een video en een foto, want als we er op de terugweg weer langs varen, blijft het kunstwerk akelig lang wit. Heel wit! Ik moet er wel om lachen eigenlijk maar gelukkig hebben we dus uiteindelijk alle kleuren wel gezien.

klik voor groot

We varen verder over de Amstel en varen onder de Magere Brug door. De foto is niet goed maar zo onderweg vanaf een schommelende boot is het al heel aardig. Het is inderdaad vrij rustig op het water. Nog weinig toeristen blijkbaar en er zijn niet al teveel rondvaart boten. De boten die we zien zijn allemaal half leeg. Wel twee roeiboten die aardig snel varen en wat andere pleziervaartuigen maar we hebben er geen last van en we kijken goed uit.

klik voor groot

We gaan nu op weg naar de sluizen waar ook iets opgebouwd is. We kijken er naar en vragen ons af wat het nou eigenlijk is. Ik maakte er gelukkig een video van want de foto is niet echt geslaagd. Het heet ‘Nexus’. Nexus werd geïnspireerd op een persoonlijke ervaring van de Hongaarse kunstenaar Viktor Vicsek. Als een vreemde in Amsterdam vroeg hij zich af hoe de stad eruit zag onder de oppervlakte. Wat zijn de normen en waarden van de Nederlanders en hoe manifesteren deze zich buiten toeristische clichés? Hij vatte de antwoorden op zijn vragen in één zin samen: ‘Laat de kleuren vloeien’.

Amsterdam is een van de meest multiculturele steden van de wereld. De hoofdstad heeft meer dan 180 verschillende nationaliteiten. ‘Nexus’ betekent connectie; de connectie die geleidelijk ontstaat tussen bestaande bewoners en nieuwkomers. Nexus is – letterlijk en figuurlijk – een grote complexe structuur waar losse onderdelen samen een groter geheel vormen. Gebogen lichtpijpen creëren een vloeiende beweging die in het water van de Amstel begint en naar de lucht erboven toereikt.

We vinden het niet echt fraai en ook na deze uitleg ontgaat ons de lol geloof ik een beetje. Maar het is in ieder geval kleurrijk. Op de video is dit kunstwerk te zien. We varen weer terug over de Amstel op weg naar ‘Rhizome house’ waar we tevergeefs wachten op het wisselen van de kleuren.

Aan een brug hangt nog een net met allerlei lichtje dat blijkbaar echt tot de route behoort en ‘Waves’ heet. Eerlijk gezegd lijkt het op de decoratie die je wel eens in de straten ziet hangen. Ik maakte er dus ook geen opname van.

Verderop staat wel weer een mooi kunstwerk in het water: ‘Bunch of Tulips’. Het is vrij groot en wisselt steeds van kleur. De tulp moet wel een van de meest stereotype symbolen van Nederland zijn. Wist je echter dat tijdens de tulpenmanie in de jaren 1630 tulpen zo populair waren dat de prijs ongeveer even hoog was als een Amsterdams grachtenpand? Nederland exporteerde toen bijna twee miljoen tulpenbollen per jaar.

Bunch of Tulips van de Hongaarse Peter Koros is letterlijk een opgeblazen interpretatie van de Nederlandse tulpengekte. Door de tulpen in een grote opblaasbare installatie na te maken, kan zijn werk bijna worden gezien als een Pop Art werk. De hoeveelheid, de grootte en de kleur representeren onze massaconsumptiecultuur. Zijn kitscherige invalshoek geeft dit historische en toeristische symbool een nieuwe context.

klik voor groot

Verderop ligt links en rechts van het water ook wat moois. Eindelijk wordt wat meer gebruik gemaakt van het water, zodat het echt leuk is vanaf het water. Het kunstwerk heet ‘Welcome to my home’ en het is een heel apart effect om er langs te varen. Dat is op de video ook goed te zien. Het lijkt net alsof het 3D is, maar als je erachter langs kijkt, is het gewoon een buizenconstructie. Knap gedaan en mooi om te zien. Op de site staat geschreven: ‘Welcome to my home(town)’ van de Lighting Design Academy lijkt in eerste instantie een huis in een driedimensionaal perspectief. Wanneer je het echter vanuit veranderende invalshoeken bekijkt, blijkt het kunstwerk te bestaan uit een tweedimensionaal vlak van verlichte lijnen.

Deze optische illusie roept vragen op over jouw rol als bezoeker of inwoner van deze stad. Je kunt het beeld en het wezen van de stad veranderen, hoe miniem de verandering ook is. Dit kunstwerk is dus niet alleen een huis in perspectief maar ook een visie op de stad in samenhang met perspectieven in allerlei dimensies.

klik voor groot

Verderop aan de Keizersgracht is nog een kunstwerk op een gebouw geprojecteerd. Omdat er bomen voor staan, maak ik geen foto. Het is een kleurrijk geheel dat verschillende tijdperken laat zien. Op de site staat: A Window in Time kan worden gezien als een dynamisch venster waardoor je in het Amsterdam door de eeuwen heen kan kijken. Motion Paintings baseerde het kunstwerk op beelden van het Stadsarchief Amsterdam om letterlijk een bewegend schilderij van licht te maken.

Door het gebruik van leds en speciaal ontworpen software komen foto’s uit de oude doos voor je ogen tot leven. Motion Paintings benaderde dit project als een fotomontage, een proces dat vaak werd gebruikt in de dadaïstische en surrealistische traditie. Het design bestaat uit afzonderlijke kleurenlagen die elk hun eigen visuele content bevatten, maar samen de illusie van beweging creëren. De lagen corresponderen thematisch met het verleden, het heden en de toekomst van Amsterdam.

Verderop ligt nog een kunstwerk tegen de kade aan. ‘Souvenir’ heet het. Beetje hoogdravend verhaal erbij maar wij zien er alleen maar een soort licht reclame in eerlijk gezegd.

klik voor groot

Tot nu toe zijn we nog niet echt heel erg enthousiast. Vorig jaar hingen er prachtige kunstwerken over de gracht heen, zodat je er onderdoor kon varen. Dat was toen heel bijzonder en dat maakte het varen ook heel erg leuk. Nu zien we vooral kunstwerken langs de kant en dat is toch wat minder fraai eigenlijk. Maar wie weet komt het nog. Het varen gaat in ieder geval goed, want het is zeker niet koud omdat we goed gekleed zijn. Mijn handen doen ook redelijk goed mee, ook al nam ik de verkeerde handschoenen mee. Ze zijn te klein en daardoor koud en bovendien kan ik er geen foto’s mee maken. Ik moet de handschoenen dus steeds uitdoen en pak dan even mijn Zippo handenwarmer om weer warm te worden. Als je maar voorkomt dat je koude handen krijgt en stijve vingers, dan gaat het redelijk goed.

Bij de kruising met de Leidsegracht is een brug versierd met een regenboog. Het heet ‘Bridge of the rainbow’ en weer lees ik een enorm verhaal erbij. Door Bridge of the Rainbow ferm in het stadsgezicht te plaatsen maakt Gilbert Moity een ongrijpbaar natuurlijk fenomeen tastbaar. De Franse kunstenaar en lichtontwerper creëert de illusie van een brug door twee oevers met elkaar te verbinden.

Het kunstwerk symboliseert de ruimdenkendheid en diversiteit die typisch zijn voor Amsterdam. Het kleurverloop in de regenboog representeert de LGBTQIA (lesbian, gay, bisexual, transsexual, queer, intersex, asexual) scene. Amsterdam staat bekend als pionier in het ondersteunen van deze gemeenschap die met veel uitdagingen en worstelingen kampt en wordt daarmee als één van de meest open steden van de wereld beschouwd.

klik voor groot

Voor mij is het gewoon een versierde brug eerlijk gezegd maar de reflectie in het water is mooi. Het is wel mooi met de verlichte bruggen erachter maar verder doet het me weinig eigenlijk. Het kunstwerk verderop voor het Ambassador Hotel vind ik veel leuker. ‘Flowerstrip’ heet het en ik had het al op internet gezien. Eindelijk weer eens iets op het water! Het is een lange rij met bloemen die steeds van kleur wisselen. Ik maakte er ook een video van zodat de wisselende kleuren goed te zien zijn. De foto is gemaakt aan het einde van de strip dus ‘terugkijkend’. Op de achtergrond is de rainbow nog te zien.

klik voor groot

Inmiddels zijn we in de Grachtengordel West aangekomen, nog steeds op de Herengracht peddelend. Boven ons hangt een kunstwerk dat ‘Lace’ heet. Het is mooi aangelicht en zweeft boven het water. Leuk om onderdoor te varen! Om een goede video te kunnen maken, moeten we wel even wachten op enkele boten maar uiteindelijk lukt het dan toch om er rustig onderdoor te peddelen zonder dat we iemand in de weg zitten.

klik voor groot

Op de site staat over dit kunstwerk: The Lace van Choi+Shine Architects bestaat uit 18 panelen die handmatig door 9 man zijn geweven. In totaal is er 33000 meter licht reflecterend draad gebruikt en het kunstwerk weegt 650 kilogram.

Het indrukwekkende kunstwerk symboliseert de verwevenheid van Amsterdam; de verwevenheid tussen verschillende mensen en culturen, stadse (infra)structuren en de verwevenheid tussen het historische en het hedendaagse Amsterdam.

The Lace verbeeldt het traditionele Hollandse kanten kapje. Tegelijkertijd zijn er Koreaanse vouwtechnieken toegepast waardoor dit kunstwerk net zo een culturele mengelmoes is als Amsterdam.

Als we een stukje doorvaren, komen we nog langs bomen met verlichting erin. Het beweegt en is wel een mooi effect maar erg bijzonder is het niet eigenlijk. Of zijn we nou zo verwend met alle lichtjes? Ik heb geen idee en we varen verder.

Bij de afslag naar de brouwersgracht hangen fietsen aan de kade. Het symboliseert de fietsen die jaarlijks uit de grachten gevist worden. Jammer dat het geen bewegend kunstwerk is, zodat het zou lijken alsof de fietsen uit het water komen. Vorig jaar was die hardloper zo gaaf langs de kade! Nu dus alleen stilstaande fietsen.

klik voor groot

We varen inmiddels richting Centraal Station en de plek waar alle rondvaart boten vandaan vertrekken. Er liggen een heleboel boten leeg te wachten aan de kade. Inderdaad dus een stuk rustiger dan vorig jaar. Heerlijk voor ons en dus een goede keuze om vandaag te gaan! Hier is verder niets te zien alleen een hondje dat van kleur wisselt. Vreemd genoeg zie ik op de website dat het kunstwerk bestaat uit bewegende delen. Ik lees: Het was Geert Mak die de legende over de oprichting van Amsterdam in de 8e eeuw in 1999 opschreef in zijn boek A Brief Life of the City. En het was de Russische kunstenares Tatiana Titova die in 2016 een kunstwerk maakte, Wolfert’s Dog geheten, als interpretatie op deze oeroude legende.

De Nederlandse visser Wolfert redde een Noorse prins van een schipbreuk. Toen ze nogmaals in een storm terechtkwamen, beloofde de prins aan Wolfert dat hij, als ze de storm zouden overleven, een stad zou bouwen. Uitgeput vielen ze in slaap. Toen ze na de storm wakker werden lag Wolfert’s hond vredig te slapen aan de oever van de Amstel. Op precies deze plek is Amsterdam gesticht.

Titova’s kunstwerk lijkt te leven door het mechanisme dat de losse onderdelen in beweging brengt. Als je blijft kijken zie je de hond zijn poot misschien wel optillen om een plasje te plegen

Zou dat echt zo zijn? We hebben niets gezien en we hebben er toch wel even naar gekeken vanuit de boot. Ik vind het op zich wel grappig dat door het verhaal op de website, het hondje dan blijkbaar toch echt iets betekent. Tijdens onze tocht was het gewoon een hondje.

klik voor groot

Verderop in het Oosterdok ligt nog een kustwerk waar je doorheen vaart. Aanvankelijk denk ik dat dit het kunstwerk is met de fonteinen en ik mis bijna de gekleurde cirkels die op het water geprojecteerd worden. In de video is dat wel te zien maar een foto heb ik daar dus niet van. Verderop zien we namelijk wel al de fonteinen en daar varen we nu dus heen.

klik voor groot

Het is erg fraai want achter de fonteinen wordt op een watergordijn van alles geprojecteerd. Het is een bijzonder effect als je erop af vaart en we zijn de enige die hier varen zodat we een mooi beeld krijgen. Overigens vaart er een rondvaart boot uiteindelijk langs de fonteinen als wij voor de opening liggen. Geen idee of we in de weg lagen of dat de rondvaartboot geen zin had om de bocht te maken. Op de video krijg je echt een beeld van dit kunstwerk.

klik voor groot

Inmiddels zit de route er alweer bijna op. De Zippo handenwarmer is inmiddels ijskoud. Ik denk dat de brandstof op is. Dat hoop ik maar, want anders is het vreemd dat het geval uit is gegaan. Ik gebruikte dus al een van de instant warmertjes die we ook mee hadden genomen. We zijn ook wel moe aan het worden van het varen en het wordt ook steeds later. We varen nu weer richting het Scheepvaart museum waar op het gebouw wat geprojecteerd wordt.

klik voor groot

Zo zijn we weer aangekomen bij ons startpunt van de route en moeten we weer terug peddelen naar de steiger. Op zich valt het me niet eens tegen hoe lang we onderweg zijn deze keer want we hebben veel stops gemaakt voor de foto’s en de video. Op de kerktoren onderweg zien we 21 uur staan. Vorige keer met de groep was dat lastiger en moesten we natuurlijk rekening houden met de anderen. En die anderen vaarden ook nog eens veel sneller dan wij in hun kayaks! S. is moe en wil eigenlijk even blijven dobberen maar ik stel voor dat we nu heel rustig door peddelen zodat we in beweging blijven. We hebben op sommige stukken best door gepeddeld om een rondvaart boot voor te blijven of om even op te schieten en dat voelen we nu wel. We peddelen dus rustig voort. Echt koud zijn we overigens niet en alles voelt verder wel OK. het water hier is werkelijk spiegelglad. Het is net een spiegel en de woonboten waar we langs varen zijn naadloos gespiegeld in het water. Ik kijk vooral in het water naar de weerspiegeling. Het is echt heel bijzonder en ik geloof niet dat we eerder op zulk glad water gevaren hebben. De kano snijdt doodstil door het water en het enige dat we horen is het gespetter van onze peddels in het water.

Na 10,5 km komen we weer aan bij de steiger die we gelukkig kunnen gebruiken. Toch is het uit de kano komen nog wel even lastig omdat we stijf zijn geworden van het zitten (in de kou). We zijn daarom ook erg blij dat we geen gedoe hebben om op de kade te moeten klimmen! Al snel zijn we weer aan het opruimen. Kano uit het water, spulletjes in de zak en de kano weer demonteren. Vreemd genoeg vormt zich meteen een dun laagje ijs op de boot die op de kant ligt. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. Kennelijk kouder dan we denken maar zo voelt het eigenlijk niet.

klik voor groot

Om 22 uur zitten we weer in de auto en gaan we op weg naar mijn zusje om de hond te halen. Daar zullen we om 22.45 aankomen volgens de routeplanner maar omdat we snel nog een ongezonde hap onderweg halen wordt dat 23.15. Toch een latertje en we blijven dus niet bij mijn zusje en gaan gauw op weg naar huis. Al met al toch een geslaagde avond en weer leuk dat we het gedaan hebben!

Gegevens:

afstand: 10,5 km
weer: -1 graden, weinig wind Bft 2
vaartijd: 2.34 uur

Video: (link)

Kaart (klik voor groot):